7 grudnia startuje kolejna, już IX edycja Projektu mentorskiego UŁ. W czwartek spotkałem się z uczestniczkami i uczestnikami programu, żeby pomóc im w przygotowaniach do pierwszego kontaktu z Mentorami.
Doświadczenie z poprzednich lat pokazuje mi, jak ważne są warsztaty wprowadzające do Projektu mentorskiego UŁ. Wielu osobom inicjatywa kojarzy się z czymś w rodzaju zawodowego drogowskazu. Główną motywacją do udziału staje się chęć poszukiwania własnej ścieżki i odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości zawodowej. Choć to bez wątpienia ważne kwestie, uważam, że projekt nie jest odpowiednim narzędziem do ich uzyskania. Usługi związane z planowaniem kariery zawodowej są dostępne na wyciągnięcie ręki – choćby w Biurze Karier Uniwersytetu Łódzkiego, w którym pracuję blisko 6 lat. Mówiąc wprost – szkoda marnować potencjał mentorskiej relacji na coś, co kompleksowo można załatwić gdzie indziej. Podczas warsztatów wprowadzających do Projektu mentorskiego UŁ staram się pokazać szersze możliwości i zachęcić uczestniczące w nim osoby do stawiania sobie ambitnych celów.
Idea
W mojej ocenie program to jedna z ciekawszych propozycji dla studentów i studentek. Nie tylko Uniwersytetu Łódzkiego, ale w ogólnopolskiej skali. Rzadko zdarza się bowiem, że w trakcie przygody z uczelnią masz możliwość bezpośredniego kontaktu z właścicielami firm, topowymi menedżerami i ludźmi, którzy odnieśli (duży) zawodowy sukces. Nawet jeśli należysz do wąskiej grupy szczęśliwców, czy możesz powiedzieć, że Wasza relacja była partnerskim dialogiem, w którym to Ty i Twój rozwój znaleźliście się w centrum uwagi? Właśnie takie możliwości daje udział w programie. IX edycja Projektu mentorskiego UŁ nie jest w tym względnie wyjątkiem. Uczestnicy i uczestniczki trafiają pod skrzydła Mentorów: doświadczonych ludzi biznesu, świata kultury i mediów. Ich wspólna przygoda trwa pół roku. Moim zadaniem jest przekonanie Mentees, że to w głównej mierze od nich zależy, gdzie zakończy się ta podróż.
Aktywność się opłaca, czyli jak ułożyć współpracę z Mentorem?
To już czwarta edycja, w którą jestem zaangażowany. Rok temu pracowaliśmy online (RELACJA), tym razem mieliśmy okazję do spotkania na żywo. Niezmiennie cieszy mnie, kiedy w sali szkoleniowej pojawiają się osoby otwarte na eksperymentowanie i wyciągnięcie z programu jak najwięcej. Każda z nich ma swoje cele i motywacje – niektóre wspólne dla reszty grupy, inne unikatowe, skrojone na indywidualny rozwój. Podoba mi się, że – mimo różnych planów i bagażu doświadczeń – uczestnicy i uczestniczki warsztatów otwarcie mówią o swoich pomysłach.
Budowanie relacji pomiędzy Mentees to istotny element naszych spotkań, jednak nie najważniejszy. Tym jest przygotowanie studentów i studentek do pierwszego kontaktu z Mentorami. Dlatego stały punkt naszych spotkań stanowi przemyślenie pytań i ram współpracy, które pozwolą osiągnąć więcej, niż świadomość drogi, jaką pokonał Mentor. Oczywiście, relacje i rady opiekunów są niezwykle cenne. Chciałbym jednak, żeby uczestnicy i uczestniczki projektu myśleli nie tyle o powtórzeniu ścieżki Mentora, co o napisaniu własnej historii z pomocą doświadczonego Partnera.
Zdaję sobie sprawę, że część wskazówek, których udzielam podczas zajęć, może wydawać się trudna do wdrożenia albo nawet dziwna. Nie każdy będzie czuł gotowość na przejęcie kontroli i wyznaczenie kierunku pracy. Nawet jeśli zaproponuje własne zadania i aktywności, sporej odwagi wymaga zrezygnowanie z dobrze znanych sposobów działania i wykonanie skoku na głęboką wodę. Wierzę, że uczestnicy i uczestniczki IX edycji Projektu mentorskiego UŁ dadzą sobie przestrzeń na popełnianie błędów i stawianie wyzwań, które… będą wyzwaniami. Jestem pewien, że większość z nich świetnie sobie z nimi poradzi. I tego życzę nie tylko Mentees, ale też Mentorom, biorącym udział w projekcie.
Na koniec podziękowania dla Magdy Paszko i Dominika Nogali, którzy pomogli mi w przygotowaniu warsztatów i stanowią nieocenione wsparcie dla studentów i studentek tegorocznej edycji. Powodzenia!